logo-new

ΟΥΑΝΤΙ ΡΑΜ

ΙΟΡΔΑΝΙΑ

Ανθρώπινα τοπία

I.

Ο έρημος άνθρωπος ήταν κάποτε
ένα ανθισμένο τοπίο.
Με τον καιρό διαβρώθηκε, έχασε τα χρώματά του.
Κατάντησε ένα μονόχρωμο τοπίο που κινείται αργά.
Ο αέρας εξαφανίζει τα ίχνη που αφήνει πίσω του.
Τώρα περιμένει σαν μπεκετικός ήρωας κάποιον για παρέα.
Θα έρθει αύριο, λέει.
Σίγουρα.

Το μανιτάρι» του Ουάντι Ραμμ
(ή αλλιώς της Κοιλάδας του Φεγγαριού)

II.

Δεν μιλώ, δεν ακούω, δεν βλέπω.
Είμαι ο κανένας που βλέπει τη σιωπή του να μιλάει.

III.

Ο έρημος άνθρωπος διαβρώνεται κάθε μέρα. Θρυμματίζεται, κόκκοι άμμου γίνεται.
Και χάνεται μες στην ερημιά του.

IV.

O έρημος άνθρωπος καίγεται από τη ζέστη Φωνάζει «νερό» όμως κανείς δεν μπορεί να του προσφέρει.
Καθώς όλοι σιγοκαίονται στη δικιά τους ερημιά.
Και κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει.

Έρημος Ουάντι Ραμ

Ταξιδευτής της ερήμου

Ήμουνα φαράγγι
Όλα πέρναγαν από μέσα μου
και τίποτα δεν κρατούσα

Έτσι νόμιζα
Ώσπου διαπίστωσα ότι όλα τα κράτησα
Τα αποτυπώματά τους
Καθώς παραμένω ακίνητο
Στο ίδιο σημείο.

Πέτρινοι σχηματισμοί στο Ουάντι Ραμ

Με μια καρφίτσα μπηγμένη στην άμμο

Είμαι ένας ανθρωπάκος
Λυπηθείτε με

Η ζωή μου ήταν όμορφη όταν βολεύτηκα μέσα της
Με έβαλε να καθίσω στον καναπέ, μου σερβίρισε τσάι
και από τότε δεν με ξεκούνησε
Προτού το καταλάβω,
μεταμορφώθηκε σε κινούμενη άμμο

Πάω πλέον να κινηθώ, βουλιάζω
Πάω να φωνάξω βοήθεια, βουλιάζω περισσότερο
Πάω ν’ ανασάνω, πνίγομαι

Κάποιος ας τραβήξει τη ζωή μου απ’ τα μαλλιά
Μπας και καταλάβω γιατί ζω
Λυπηθείτε με σας λέω.

error: Content is protected !!